Almanya seçimleri: Avrupa'yı ne bekliyor?

Expresso, Portekiz ekonomisi için Almanya seçimlerinin aynı gün Portekiz'de yapılacak yerel seçimlerden daha önemli olduğunu söylüyor:

“Almanya ve Portekiz'in gayrisafi yurtiçi hasılaları (GSYH) arasında yakın bir ilişki var. Almanya GSYH'sını gıdıklayın, Portekiz GSYH'sı 15 dakika sonra kahkahalarla gülmeye başlar. İşte Alman şirketlerinin etkisi bu denli büyük. ... AB yeniden yapılanma yardımı ve Portekiz devlet tahvilinin getirdiği faizler nihayet Almanya'da iç siyasette alınan kararlara bağlı. Pazar günü yapılacak Almanya genel seçimleri geleceğimiz açısından diğer seçimlerden daha önemli. ... Çünkü bu seçim Avrupa Merkez Bankası'nı ve devlet borçlarımızın faizini de etkileyecek.”

Ria Novosti, Olaf Scholz'un başbakan olması Rusya'nın lehine olur, diyor:

“Scholz 1980'li yıllarda Sosyal Demokrat Parti'nin gençlik örgütü JUSO liderlerinden biriydi (ve saldırgan emperyalist NATO hakkında eleştirel yazılar kaleme alıyordu). ... Şimdi ise klasik bir Alman siyasetçi gibi davranıyor. Ukrayna ve Navalnıyyüzünden Putin'i eleştiriyor, ama Kuzey Akım 2 ve Rusya'yla diyaloğu destekliyor. Hatta SSBC'yle ilişkileri düzelten Brandt'ınkine benzer bir 'yeni Doğu politikasından' yana Scholz. Ama bir taraftan da bu yeni Doğu politikasının AB düzeyinde gerçekleşmesi gerektiğini söylüyor. Gerçi günümüzde neredeyse bütün ana akım siyasetçiler 'Almanya' yerine 'Avrupa' diyor zaten. O halde Scholz'un başbakanlığında Rusya-Almanya arasında -hatta en üst düzeyde- ilişkilerin çok yakın olduğu yıllara bir geri dönüş beklenebilir.”

La Stampa'ya göre, siyasi partiler arasında genç neslin sesi olacak bir parti yok:

“'İklim nesli' üç yıldır sesini yükseltmeye ve her zamankinden daha fazla mücadele etmeye başladı. ... Sayısal olarak çok önemli bir grup değil ama. Zira Almanya'daki 60,4 milyon seçmenin sadece yüzde 14,4'ü 30 yaşından küçük. Aynı zamanda 50 yaş üstü seçmenin oranı yüzde 57,8. Ancak gençlerin mutluluğunun seçimde belirleyici olacağını düşünenlerin oranı bu grubun üçte biri bile değil. Annalena Baerbock'un Yeşiller Partisi birçok genç insanın desteğine güvenebilir. ... Ama yeni çevre hareketleri gözlerini daha da uzak bir geleceğe dikmiş durumda. Bunun en önemli nedeniyse, Yeşiller de dahil olmak üzere bütün siyasi partilerin programlarında iddialı hedeflerin olmamasını düşünmeleri.”

LRT, Almanya dış politikasının kim başbakan olursa olsun değişmeyeceğini düşünüyor:

“İnsan haklarının ihlal edildiği, demokratik süreçlerin görmezden gelindiği devletleri eleştirmeye, bir taraftan da kendi çıkarlarının zarar görmemesine itina göstermeye devam edecektir bu dış politika. ... Almanya, komşusu Polonya'yla daha iyi ilişkiler kurma çabalarını, mülteci krizinde Baltık ülkelerine moral ve finans desteğini sürdürecektir. Çin'le ekonomik ilişkiler de devam edecektir. Rusya'yla ilişkiler şimdi olduğu gibi rasyonel bir düzeyde yürütülecektir: Almanya Rusya'nın enerji kaynaklarını kullanırken, insan hakları ihlallerini eleştirmekten geri durmayacaktır. Aynı şekilde Ukrayna'ya moral ve finans desteğini sürdürecek, Kırım'ın Rusya'ya ait olduğunu kabul etmeyecek, ama Ukrayna'dan da Rusya'yla [Donbass'taki] savaşta müzakere masasına oturmasını isteyecektir.”

The Guardian'dan Timothy Garton Ash, Avro Bölgesi'nin gelişimi açısından SPD, liberal parti FDP ve Yeşiller koalisyonunun, CDU liderliğindeki bir muhafazakar, liberal, yeşil koalisyondan daha iyi olacağını ileri sürüyor:

“Her iki üçlü yapıda da büyük ihtimalle Hür Demokratlar'dan Christian Lindner ile şahin bir maliye bakanı olacaktır. ... Başbakan pozisyonundaki Olaf Scholz, Avro Bölgesi'nin sadece çökmesini önlemek için değil -ki her Alman hükümetinin amacı bu olacaktır-, can çekişen Güney Avrupa ekonomilerinin de uzun vadede daha iyi işlemesi için maliye konusunda muhafazakar Hıristiyan demokratlardan daha esnek olacaktır.”

Merkel'in ardından gelecek yönetim, onun yer yer ayak dirediği AB reformlarını ileri taşımak zorunda, diyor sosyolog Hartmut Rosa, Le Monde'daki yazısında:

“Burada gerekli olan vergi ve bütçe politikaları konusunda safları sıklaştıran, Eurobond ve benzeri enstrümanları yürürlüğe sokmaya hazır ve iklim ve dış politika konularında bağımsız ve güçlü bir sesle konuşabilen güçlü bir AB. İnsanlığın 21. yüzyılda karşı karşıya olduğu en büyük iki problem, yani iklim krizi ve varlıkların ve servetin zengin ile yoksul arasındaki dağılımının giderek daha da dengesizleşmesi düşünüldüğünde, Avrupa da daha kararlı davranmalı ve net bir duruş sergilemeli.”

Avrupa mali politikalarının değişeceğini umanlar, Almanya'daki seçimin sonucu ne olursa olsun Berlin tarafından yüz üstü bırakılacaktır, diyor In.gr köşe yazarlarından Georgios Malouchos:

“Sol Parti hariç Alman siyasetinin tamamı, Wolfgang Schäuble'nin mali politikalarına harfi harfine uyuyor. Bu politika, seçim sonrasında hangi koalisyon kurulacak olursa olsun, Berlin'de kimsenin sapmayı göze alamadığı bir sabit. Schäuble'nin mirası mermere kazınmış sanki. Avrupa'da Alman hegemonyası yaratmaya yardım ettiği için kutsal bir kural. Merkel gidiyor ama onun döneminin mimarı ve 'simgesi' Schäuble asla gitmeyecek.”

Mladá fronta dnes, Avrupa çapında yapılan anketlerin, Başbakan Merkel'in dengeleyici üslubu olmadan Almanya'nın Avrupa'da üstlendiği rolün neye benzeyeceği konusunda farklı görüşler olduğunu yazıyor:

“Seçilmiş on iki AB ülkesinde yapılan bir anket çalışmasına katılanların büyük kısmı, Berlin'in izlediği ekonomik çizgiyi takdir ediyor etmesine ama konu Almanya'nın jeopolitik bir lider olarak rolüne geldiğinde, Avrupalıların gösterdiği destek ansızın yüzde 25'e düşüyor. Çalışmayı analiz eden uzmanlara göre ankete katılanlar, dengeleyici 'Merkelcilik' yaklaşımının şimdiye dek işe yaradığını, ancak gelecekte bizi bekleyen iklim krizi gibi zorluklarda yeterli olmayacağını ileri düşünüyor. Buna göre Berlin'in daha kararlı ve ısrarcı bir yaklaşıma ihtiyacı var.”

Danimarka'daki Alman azınlığın gazetesi Nordschleswiger, sosyal demokrat başbakan adayları Olaf Scholz ile Danimarka'nın sosyal demokrat başbakanı Mette Frederiksen arasındaki ortaklıkların sayılı olduğunu yazıyor:

“Yabancılar ve göç konusundaki politikalarının ne kadar farklı olduğu biliniyor; ancak Olaf Scholz'un AB'nin entegrasyon süreçlerini daha da hızlandırmak istemesiyle Danimarkalı sosyal demokratların daha da baskı altında kalacağı Avrupa politikasındaki farklılıklar bundan çok daha derin, hatta neredeyse aşılmaz ölçüde. Sol politikalar konusunda hayal kurulsa bile, Olaf ile Mette arasında -jeopolitik yakınlığa rağmen-siyasi bir mutlu son şimdilik ufukta görünmüyor.”

Yunan Avrupa ve Dış Politika Vakfı (Hellenic Foundation for European and Foreign Policy) Eliamep düşünce kuruluşunun siyasi danışmalarından Jens Bastian, Macropolis'te şu satırları yazıyor:

“Merkel'in her fırsatta dile getirdiği siyasi düsturu, açılımı 'There Is No Alternative', yani 'başka alternatif yok' anlamına gelen TINA politikasıydı. Almanya'nın gerek iç gerekse dış siyasette karşı karşıya olduğu zorlu siyasi kararlar düşünüldüğünde, Merkelcilik'in bu ilkesini sürdürmek, Alman seçmenlerin çoğunluğu tarafından olumlu karşılanmıyor. Birçok seçmenin hatırladığı kadarıyla 2021 seçimleri ilk kez alternatifler, yani üç büyük parti ve her birinin başbakan adayları arasında büyük siyasi farklılıklar sunuyor. ... TINA politikasına kapıyı gösterme ve yeni ihtimallere pencereleri açma zamanı geldi.”

Irish Times, Paris'in SPD'li bir başbakanı tercih etmesinin nedenlerine değiniyor:

“Scholz liderliğinde bir hükümet, AB'nin İstikrar ve Büyüme Paktı'nı -AB çapında bir asgari ücret ve işsizlik sigortası önerilerini de içerecek şekilde- yeni bir 'sürdürülebilirlik paktına' dönüştürebilir. ... Asgari vergi için dünya çapında bir anlaşma imzalanmak üzere, görevden ayrılacak maliye bakanı [Scholz], AB'de gelecekte vergi konusunda oybirliği değil çoğunluk ilkesinin geçerli olması konusunda bastırıyor. Paris açısından bakıldığında, Scholz'un başbakan olarak proaktif ve reformist Fransa Cumhurbaşkanı'yla nispeten aynı çizgide olacağı hemen görülüyor. . ... Fransız bürokratlar, AB'nin Fransa-Almanya motorunun, temkinli ve tepkisel bir CDU başbakanlığına daha dayanamayacağından endişeli.”

Gazeta Wyborcza, ikinci üçlü düellonun ardından başbakan adaylarında trendin tersine dönebileceğine inanmıyor:

“Hıristiyan Demokrat adayın Sosyal Demokrat adaya saldırısı çaresizliğin göstergesi gibiydi. Sürpriz de olmadı. Wirecard skandalı bir yıldan uzun süredir SPD'li siyasetçinin peşini bırakmasa da toplumdan aldığı yüksek destek değişmedi. Her üç vatandaştan biri Scholz'u, her on kişiden biri Laschet'i başbakan olarak görüyor. ... Seçmen Laschet'in göğsüne silah dayanmış gibi rakibine acımasızca saldıracağı beklentisi içindeydi. Ama danışmanları Scholz'u saldırılar karşısında sükunetini koruması ve hata yapmaması yönünde önceden uyarmıştı. Scholz tartışma sırasında bunu başardı.”

La Repubblica'nın Berlin muhabiri Tonia Mastrobuoni, CDU ve CSU'nun "kızıl ittifak" öcüsünün işe yaramadığını belirtiyor:

“Son anketler de CDU/CSU'nun oynamaya çalıştığı kartın, yani Sosyal Demokratlar, Yeşiller ve Sol Parti'nin kuracağı bir hükümetin 'kızıl bir dalga' gibi ülkenin üzerinden geçmesi riskiyle korkutmanın işe yaramadığını gösteriyor. Almanlar buna inanmıyor ya da ilerici bir hükümet ihtimalinden çok da korkmuyorlar. SPD'nin sağ kanadından gelen [başbakan adayı] Scholz'un solla ittifak kurmayı düşünmediğini anlamış gibiler. Ama Scholz Liberallerle masaya otururken zayıf gözükmemek için bu kapıyı açık tutmak zorunda.”

Poltiken iklim değişikliğiyle mücadelede ne CDU'nun ne de SPD'nin doğru parti olduğunu söylüyor:

“Merkel'in kentsoylu partidaşı Armin Laschet'in sorunu, partisi CDU'nun yıllarca skandalların eksik olmadığı Alman otomotiv endüstrisini savunmuş olması. Çevreci konuşmaları kulağa içi boş geliyor. Ama durum acil. Yeşiller Partisi'nin başbakan adayı Annalena Baerbock ne demişti: 'Bir sonraki hükümet iklim değişikliğini etkileme şansı olan son hükümet olacak.' Kulak verin! Baerbock bu konuda üç aday arasında geleceğe bakan tek adaydı. Diğer ikisi rugan ayakkabılarıyla dimdik geçmişte duruyorlar. ... Almanların ve AB'nin yeni hükümette Yeşiller'e ihtiyacı var.”

Les Echos'a göre, bu seçimde Almanya'nın komşularını, iki Almanya'nın birleşmesi sonrasında hissedilenden çok daha farklı korkular sardı:

“Komşuların (özellikle de Fransa'nın) endişesi 30 yıl öncesindeki endişelerin tam tersi. Çok güçlü bir Almanya'nın Avrupa'ya hükmedebileceği korkusunun yerini, çok güçsüz liderlerin yönettiği bir Almanya'nın yeni bir küresel jeopolitik ortamda kendisinden beklenen rolü oynayamayacağı korkusu aldı. Başka bir deyişle: 'Çok fazla Almanya' korkusunun yerini 'çok az Avrupa' anlamına gelen 'çok az Almanya' korkusu aldı.”

Le Temps, Almanya'nın seçim propagandalarında istikrara ve ulusal konulara gereğinden fazla ağırlık verdiğini söylüyor ve uyarıyor:

“Almanya'daki siyasi tartışmanın 'İsviçre'dekilere' benzemesi hayra alamet değil. ABD'nin doğrudan kendi çıkarlarına odaklanıp kendini izole ettiği, Çin'in pandemi sonrası ekonomi ve finans silahlarını hazırladığı bir dönemde Avrupa'nın uluslararası arenada Federal Almanya'nın sesine ve gücüne ihtiyacı var. Berlin, Angela Merkel'in cesaretle yaptığı gibi, kendi konfor alanından çıkıp geleceği Avrupalı partnerleriyle birlikte planlamaya devam etmek zorunda. Avro Bölgesinin en güçlü ekonomisi, güçlü bir yatırım planı ve sağlam bir yönetim talebiyle yaşlı kıtanın yeniden ayağa kalkabilmesine katkıda bulunmalı.”